در طرّاحی پلان معماری جهت تیغه بندی با سیستم قاب های سبک فولادی (.L.S.F) محدودیتی در رابطه با عرض دهانه ها و میزان بازشو در قاب وجود ندارد و تنها محدودیت های سازه را باید مدّ نظر قرار داد، زیرا دیوارهایی که جهت تیغه بندی کشیده می شوند همگی غیر باربر بوده و نقش سازه ای ایفا نمی کنند.

      جهت تولید و ساخت قاب های سبک فولادی (.L.S.F) از ورق گالوانیزه با ضخامت های مختلف ( بسته به نوع کاربری، باربری، تعداد طبقات و  . . . ) استفاده می شود. ورق گالوانیزه ورقی فولادی است که با "روی" پوشیده شده که همین امر آنرا ضد رطوبت می کند. جهت ساخت سازه دیوار برای منظور تیغه بندی، به دلیل غیر باربر بودن دیوارها نیازی به استفاده از ورق های باربر نمی باشد. به همین منظور در این بخش از ورق های با ضخامت پایین یعنی ورق 0.55 میلیمتر غیر سازه ای (commercial) استفاده می شود که همین امر وزن سازه را به میزان قابل توجهی پایین می آورد.

      اگر میزان اختلاف به حدّی باشد که بتوان سازه دیوار را دوبل کار کرد از آن سیستم استفاده خواهیم کرد و در صورتی که کمتر از حد نصاب سازه دوبل باشد این اختلاف را توسط دولایه یا سه لایه کردن پوشش ها جبران خواهیم کرد.

      یکی از اصلی ترین مزیّت های سازه نیوزیلندی نسبت به سازه کانادایی خزینه کردن محل پیچ ها و کار کردن کمرکش ها و بادبندها درون قاب می باشد که این امر سطح سازه (L.S.F.) را یکدست و به اصطلاح همباد می کند. آخرین لایه زیر پوشش نهایی جهت از بین بردن ناهمواری های احتمالی ورق پلی رول می باشد که باعث می شود این نا همواری های بسیار جزئی به سطح نهایی منتقل نشود و سطح آن صاف باقی بماند.